“Ardisson, de man in het zwart” op France 2: een eerbetoon vol humor en tederheid

Thierry Ardisson wilde Léa Salamé, en hij kreeg haar een beetje. De man in het zwart had bijna alles gepland rond haar dood en begrafenis , tot en met de eerbetonen die haar zouden worden gebracht.

Misschien geloofde hij zelfs dat de dag na haar dood op 76-jarige leeftijd, aan de gevolgen van kanker, de toekomstige koningin van France 2, in het 20.00 uur nieuws aan het begin van het schooljaar, een pauze zou nemen van haar korte vakantie tijdens een hectisch jaar om de special "Ardisson, de Man in het Zwart" te presenteren. Niet echt. Maar bijna wel.

Stéphane Bern besloot al snel om deze liveshow te presenteren en op 15 juli al over de gasten te beschikken, waaronder enkele die hem na aan het hart lagen, zoals DJ Corti en Marie-France Brière, die de show in 1985 op televisie lanceerde, maar ook Maïtena Biraben, Yves Bigot en de directeur van Match, Jérôme Béglé. Maar het was Léa Salamé die voor de kleur en de glimlach zorgde van een fan die altijd al gefascineerd was door de show.

"Wie durft, of durfde destijds überhaupt, zo ver te gaan als Thierry Ardisson? Daarom blijft hij," zegt ze alsof het vanzelfsprekend is, live vanuit haar vakantiebestemming. Als één woord hem zou samenvatten, vroeg Bern haar? "In één woord, vrijheid," zegt de onlangs gepensioneerde presentator van de ochtendshow van Inter. "Daarom zullen we hem missen. Hij sprak iedereen toe op zaterdagavond, hij bracht heel Frankrijk samen." "Hij probeerde de gast iets te laten zeggen wat elders niet gezegd zou worden," legt ze ook uit.

De meest ontroerende fragmenten kwamen ook uit zijn shows. Een verrukkelijk, en vrij recent, moment van Audrey Crespo Mara en Thierry Ardisson in Léa Salamé's show "Quelle époque", in 2023. Hij lijkt oud, waarschijnlijk zelfs ziek, maar vredig, lachend, naast zijn vrouw, de nieuwslezeres van TF1, beschermend, geamuseerd, gecharmeerd, het doet je hart zinken. Twee jaar geleden, of zelfs korter. En die zo veelzeggende momenten vandaag in de ochtendshow van Inter, twee maanden geleden, ter promotie van zijn autobiografische roman "The Man in Black".

Ardisson huilt terwijl hij praat over het boek van Nicolas Demorand, co-presentator van de ochtendshow, over psychische aandoeningen. "Ik heb twee mannen die huilen," lacht Léa Salamé op de radio. "Het toont het ultragevoelige, het tedere," voegt ze er dinsdagavond aan toe. Hoewel de man in het zwart, zelfs toen hij ziek was, zijn zwarte humor behield: "Het zijn niet Castaldi's memoires," sneerde hij.

Een behoorlijk complete show in zo'n korte voorbereidingstijd. De fragmenten waren goed, zo goed, vaak zo diepgaand en hilarisch om hardop te lachen. Ardisson, een van de hardst werkende en meest grappenmakers op het scherm. Een kind van de televisie dat tot zijn laatste ademtocht zo kinderlijk bleef. Zoveel waanzin. Een kus op de lippen met Bruce Willis. Maar waarom zeiden ze allemaal ja tegen alles? Sting die Baffie terugblikte dat hij zijn humor wilde hebben. Beleefdheid of oprechtheid, het maakt niet uit, wat een stijlvol moment. Matt Damon, Mickey Rourke, Julio Iglesias, zo veel anderen, zoals Johnny Hallyday op dreef.

Het debuut van een knappe kerel in "Scoop à la Une". Het informele "tu"-gevoel met Henri Salvador. Extreem emotionele momenten met Annie Girardot, Jeanne Moreau en Guillaume Depardieu, en Frédéric Mitterrand in een letterlijk bekentenisgesprek. "Hij praat met ze alsof we vrienden zijn," zegt Léa Salamé terecht. Victoria Beckham lacht als een kind om een overdreven provocerende vraag.

Eric en Ramzy hadden het in een livefragment over "arena's". Laurent Wauquiez zegt nog steeds dat hij "YouPorn kijkt, net als iedereen". Het is genoeg om je om te draaien in je graf, dat je je voorstelt als waanzinnig, gothic, als een ietwat gekke set van de Folies Bergères, die van zijn show "Double Jeu".

Live haatte hij het. Niemand is perfect. Hij kon het niet. Hij was te nerveus. Hij zweette. "We hadden spullen nodig gehad die we niet hadden," glimlachte zijn eerste programmamanager, Marie-France Brière. "Hij droomde ervan een rockster te worden," voegde Yves Bigot eraan toe. Zijn vriend Philippe Corti legde uit dat Ardisson zijn zuidelijke accent kwijt was, in tegenstelling tot hem. "Heeft" Ardisson een accent? Grappig.

Een vleugje oneerbiedigheid was nodig, en komiek Tom Villa , die de "stagiair" was in "Salut les Terriens", was onberispelijk: "France 2 brengt een eerbetoon aan jullie. Het moet jullie plezieren en jullie ook aan het lachen maken." Want Ardisson werd in 2006 uit "Tout le monde veut prendre sa place" gezet om plaats te maken voor Laurent Ruquier en "On n'est pas couché" op zaterdagavond op France 2. Voor en na hem was alles altijd een beetje té mooi.

"Alle presentatoren waren erg laks in het interviewen van de kunstenaars," vat Maïtena Biraben samen, voordat ze eraan toevoegt: "Hij was een provinciaal. Hij was net als wij." Ardisson, de Parijse socialite, kwam uit een arbeidersgezin op het platteland. Een succesverhaal ook. Een mens die zichzelf heeft uitgevonden. Laten we nog wat meer lachen: de handen die de poppen maken, het niet knipperen tijdens de jingle, zijn uitbarstingen van "Ja", "Beste vrienden, beste vijanden, goedenavond", het voelt goed om erover te praten.